Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ

 

ΠΕΙΘΑΡΧΗΜΕΝΟΙ, ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΙΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ.

ΕΝΩ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΒΓΑΖΕΙ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ ΒΟΥΤΗΡΟΠΑΙΔΑ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ...

Αποτελούσε το κέντρο του σπαρτιατικού συστήματος εκπαίδευσης των παιδιών τους και η εισαγωγή της αποδίδεται στο μυθικό νομοθέτη Λυκούργο. Μετείχαν μόνο τα άρρενα παιδιά των ομοίων μόλις συμπλήρωναν το έβδομο έτος της ηλικίας τους. Οι μόνοι που εξαιρούνταν ήταν οι μελλοντικοί βασιλείς, δηλαδή τα πρωτότοκα τέκνα των δύο βασιλικών οίκων, των Ευρυποντιδών και των Αγιαδών.

Το σύστημα της Αγωγής ήταν μελετημένο, ώστε να δημιουργεί το πρότυπο του ιδανικού Σπαρτιάτη. Αυτό σημαίνει, σκληραγωγημένους νέους που έχουν σωματική ρώμη ικανή για να επιβιώνουν μέσα από εξαιρετικά σκληρές συνθήκες, ολιγαρκείς, συντροφικούς με τους υπόλοιπους Σπαρτιάτες, αμείλικτους με τους εχθρούς της πολιτείας τους και εξαιρετικούς πολεμιστές με ιδιαίτερη γνώση των όπλων και των τακτικών μάχης. Το ομαδικό πνεύμα που εμφυσούσαν στους νεαρούς σπουδαστές της Αγωγής οι εκπαιδευτές τους, αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της σπαρτιατικής οπλιτικής φάλαγγας.

Αρχικά, οι έφοροι συγκέντρωναν τα άρρενα παιδιά στην ηλικία των επτά ετών και τα ενέτασσαν σε “αγέλες”. Ενώ, η προσπάθεια των παιδονόμων, αφορούσε κυρίως στην ενστάλαξη πειθαρχίας, ομαδικότητας και αρετής. Αυτή η γενική εκπαίδευση συνεχιζόταν ως τα 12 και πιθανότατα τα 14 έτη, οπότε η ζωή του νεαρού Σπαρτιάτη γινόταν περισσότερο επίπονη και περιορισμένη. Τώρα πλέον δεν ήταν “παις”, αλλά “έφηβος” και κάθε χρόνο ελάμβανε μια διαφορετική ονομασία. Στα 14 “ρωβίδας”, στα 15 “προκομιζόμενος”, στα16 “μηκιχιζόμενος”, στα 17 “προπαίς”, στα 18 “παις”, στα 19 “μελλειρήν” και στα 20 “ειρήν”, δηλαδή άνδρας. Ωστόσο, η Αγωγή του Σπαρτιάτη δεν τελείωνε, αλλά συνεχιζόταν για ακόμη δέκα χρόνια, όπου σε ηλικία τριάντα ετών, αποκτούσε δικαίωμα ψήφου και μπορούσε να συμμετέχει στις συγκεντρώσεις της Απέλλας.Προκειμένου να μάθουν στη λιτότητα και στην διατήρηση των αγαθών τους, οι μικροί Σπαρτιάτες από τα 12 χρόνια τους, υποχρεώνονταν να έχουν μόνο ένα ιμάτιο για ένα ολόκληρο έτος. Επιπλέον, για να σκληραγωγηθούν και να μην αποζητούν τρυφηλή ζωή, κοιμόνταν πάνω σε στρώματα από καλάμια που οι ίδιοι τα κατασκεύαζαν. Η τροφή που τους χορηγούσαν ήταν πάντα λιγοστή με σκοπό να τους ενθαρρύνουν εμμέσως να κλέβουν από την κοινή αποθήκη. Δεν υπήρχε ατιμωρησία, αλλά δεν τιμωρούσαν την πράξη της κλοπής, όσο την αδυναμία του δράστη να αποφύγει τη σύλληψη. Επίσης, υποδήματα δεν έφεραν ποτέ, προκειμένου να σκληραγωγηθούν ακόμη περισσότερο.

Υπήρχε και μία αμφιλεγόμενη τελετή στους ετήσιους αγώνες, η λεγόμενη διαμαστίγωση μπροστά στο ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος. Ήταν μια δοκιμασία αντοχής στον έντονο σωματικό πόνο, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις θανάτου νεαρών Σπαρτιατών που υπέκυπταν στα τραύματά τους.

Τέλος, υπήρχε ο ιδιαίτερος θεσμός της Κρυπτείας, στον οποίο εντάσσονταν από την ηλικία των 18 οι πολλά υποσχόμενοι σπουδαστές, οι μελλοντικοί αξιωματικοί, γερουσιαστές και έφοροι. Ήταν ένα είδος προετοιμασίας προς ανάπτυξη ηγετικών ικανοτήτων, αλλά στόχευε και στον έλεγχο και εκφοβισμό των ειλώτων. Δεδομένου ότι, ελάμβαναν έναν χιτώνα και ένα εγχειρίδιο, καθώς και το ελεύθερο να θανατώσουν οποιονδήποτε είλωτα δεν βρισκόταν την νύχτα στο σπίτι του.
Source: http://el.shvoong.com/humanities/history/2017250-%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7/#ixzz2t9Th5fAm