Deutsche Bank: Στο νέο μετα-παγκοσμιοποιημένο κόσμο χώρες σαν την Ελλάδα δεν έχουν λόγο ύπαρξης !!!

Στον κόσμο που αναδύεται στη νέα μετα-παγκοσμιοποιημένη εποχή η Deutsche Bank έφτιαξε ένα τριπολικό μοντέλο εμπορικών ροών και διακρατικών σχέσεων στο οποίο χωρίζει όλες τις χώρες του πλανήτη στις παρακάτω τρεις κατηγορίες (παγκόσμιους πόλους):
1. Στις τεχνολογικά πλούσιες χώρες,...

 2. Στις χώρες που είναι πλούσιες σε εργατικό δυναμικό και
3. Στις χώρες που είναι πλούσιες σε φυσικούς πόρους. Στο παρακάτω διάγραμμα εντάσσει τις περισσότερες χώρες του πλανήτη στα αντίστοιχα σύνολα σημειώνοντας και τις μεταξύ τους ροές, ενώ προσθέτει και ένα τέταρτο σύνολο που περιέχει τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου μαζί με την Αργεντινή, για τις οποίες δε βλέπει τη χρησιμότητα της ύπαρξής τους στο νέο αυτό κόσμο.

Αναλυτικά:

Πώς αλλάζουν οι παγκόσμιες ροές:

Συγκεκριμένα η μελέτη δίνει τους παρακάτω ορισμούς:

1. «Τεχνολογικά πλούσιες» προηγμένες οικονομίες: Οι χώρες αυτές έχουν εξαγωγές παράγοντας προηγμένα αγαθά και διαθέτοντας επιχειρήσεις που οργανώνουν τις παγκόσμιες παραγωγικές διεργασίες. Οι οικονομίες αυτές ωφελούνται από την ισχυρή υποδομή τους, την καλή εκπαίδευση, το μεγάλο αριθμό ευρεσιτεχνιών και από τις ισχυρές επιχειρήσεις τους που οργανώνουν περίπλοκες παραγωγικές διεργασίες (πιθανώς με παγκόσμιες πρώτες ύλες). Η Γερμανία, η Ελβετία, η Σκανδιναβία και η Ιαπωνία είναι κατάλληλα παραδείγματα, σύμφωνα με την άποψή μας. Ως μεταβλητές του «τεχνολογικού πλούτου» θεωρούμε την κατοχύρωση παντεντών, τους χρήστες του διαδικτύου, το δείκτη εκπαίδευσης του ΟΗΕ, την ποιότητα των θεσμών (εφαρμογή του νόμου, δικαιώματα ιδιοκτησίας, οργανωμένο έγκλημα, διαφθορά, κλπ.), τη συνολική ποιότητα των υποδομών, την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και την απορρόφηση της τεχνολογίας από τις επιχειρήσεις (οι 4 τελευταίες παράμετροι προκύπτουν από την μελέτη ανταγωνιστικότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ).

2. Χώρες πλούσιες σε εργατικό δυναμικό: Οι χώρες αυτές δημιουργούν εξαγωγές γιατί έχουν πολύ υψηλό πλήθος εργατών, χαμηλό εργατικό κόστος είτε σε παγκόσμιο επίπεδο, είτε σε τοπικό επίπεδο (π.χ. η Ανατολική Ευρώπη σε σχέση με τη Δυτική, ή το Μεξικό σε σχέση με τις ΗΠΑ) και επαρκείς υποδομές ώστε πολυεθνικές εταιρείες να εγκαταστήσουν εκεί τα εργοστάσιά τους. Η Κίνα, η Ταϊλάνδη, η Πολωνία και η Τσεχία θα μπορούσαμε να πούμε ότι εντάσσονται σε αυτήν την κατηγορία.

3. Χώρες πλούσιες σε αγαθά: Οι χώρες αυτές κάνουν εξαγωγές των φυσικών πόρων τους. Έχουν ωφεληθεί ιδιαίτερα από την αύξηση των τιμών αρκετών αγαθών κατά την προηγούμενη δεκαετία. Η Σαουδική Αραβία, η Βραζιλία, η Ρωσία και άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες αποτελούν κλασικά παραδείγματα. Ως μέτρο του πλούτου σε αγαθά χρησιμοποιούμε το ποσοστό των εξαγωγών φυσικών αγαθών επί του συνόλου των εμπορευματικών εξαγωγών, καθώς και την αξία των εξαγόμενων αγαθών ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας.

Ως μέτρο του πλούτου σε εργατικό δυναμικό χρησιμοποιούμε το ποσοστό του πληθυσμού που εργάζεται στην εξόρυξη και στην παραγωγή προϊόντων, το κλάσμα της αξίας της εργασίας ως προς το ΑΕΠ, το ποσοστό απασχόλησης στη γεωργία και την προστιθέμενη αξία από την παραγωγή προϊόντων ως ποσοστό του ΑΕΠ.

4. Χώρες που στερούνται ισχυρών συγκριτικών πλεονεκτημάτων: Αυτές οι χώρες που δεν είναι ισχυρές σε καμία από τις τρεις παραπάνω κατηγορίες αντιμετώπισαν μεγάλη δυσκολία στις εξαγωγές τους κατά την τελευταία δεκαετία. Η πιθανή συμμετοχή τους στο παγκόσμιο εμπόριο βασίστηκε στην αύξηση του χρέους τους. Η Ελλάδα αποτελεί ένα διάσημο παράδειγμα. Το μόνο ερώτημα είναι ποιες άλλες χώρες θα έπρεπε τελικά να ενταχθούν σ΄αυτήν την κατηγορία…

via zerohedge.com